ΝΕΥΡΟΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΗ ΠΑΘΗΣΕΩΝ ΝΕΥΡΟΜΥΪΚΗΣ ΣΥΝΑΨΗΣ

Περίληψη

Ο νευροφυσιολογικός έλεγχος, που περιλαμβάνει δύο βασικές δοκιμασίες, έχει κυρίαρχο ρόλο στη διαγνωστική προσέγγιση ασθενών με διαταραχή της νευρομυϊκής σύναψης. Η πρώτη δοκιμασία, των πολλαπλών ερεθισμών, είναι απλή στην εφαρμογή της και βασίζεται στο φαινόμενο της μείωσης του σύνθετου μυϊκού δυναμικού ενεργείας που παράγεται κάθε φορά σε μια σειρά 10 διαδοχικών ηλεκτρικών ερεθισμών σε ασθενείς με μυασθένεια. Παθολογική θεωρείται η δοκιμασία εάν το ποσοστό μείωσης του ύψους μεταξύ του 1ου και του μικρότερου από τα επόμενα δυναμικά είναι μεγαλύτερο από 10-15%. Αντίθετα, μετά από άσκηση ή τετανικό ερεθισμό αύξηση του ύψους του δυναμικού ≥100% αποτελεί ένδειξη μυασθενικού συνδρόμου. Η ειδικότητα της είναι 95%, ενώ η ευαισθησία της 80% στη γενικευμένη και <50% στην οφθαλμική μυασθένεια. Τα αποτελέσματα επηρεάζονται από την χορήγηση πυριδοστιγμίνης, τη θερμοκρασία του άκρου και τον εξεταζόμενο μυ, πιο ευαίσθητοι θεωρούνται οι κεντρομελικοί και οι μυς του προσώπου. Η δεύτερη δοκιμασία, της μονήρους μυϊκής ίνας, εξετάζει ένα ζεύγος δυναμικών τα οποία οφείλονται σε διέγερση δύο μυϊκών ινών που ανήκουν στην ίδια κινητική μονάδα και οφείλουν να εμφανίζονται με σταθερή μεταξύ τους χρονική σχέση. Σε μια μακρά σειρά εκφορτίσεων, η διακύμανση στο χρόνο της εμφάνισης των δυναμικών της 2ης ίνας ενός ζεύγους ονομάζεται jitter, η αύξηση του οποίου χαρακτηρίζει προ- και μετασυναπτικές διαταραχές. Η ευαισθησία της μεθόδου συμπεριλαμβανομένης της οφθαλμικής μυασθένειας κυμαίνεται μεταξύ 94 και 99%. Η τεχνική είναι χρονοβόρα, απαιτεί εξάσκηση του νευροφυσιολόγου, χρήση βελονοειδούς ηλεκτροδίου και συλλογή φυσιολογικών δεδομένων αναλόγως της ηλικίας του ατόμου και του μυός που συνήθως είναι ο κοινός εκτείνων τους δακτύλους, ο σφιγκτήρ των βλεφάρων και ο μετωπιαίος.